Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 12 czerwca 2025 roku

W pozwie wniesionym do Sądu 27 marca 2025 roku B. Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od S. J. kwoty 21.207,45 zł, w tym kwoty 14.926,87 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty, kwoty 6.271,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz kwoty 9,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Powód nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 48,00 zł, w tym kwoty 31,00 zł tytułem zwrotu kosztów wniosku o udostępnienie danych jednostkowych, które uzyskał na potrzeby prowadzenia elektronicznego postępowania upominawczego i kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w tymże postępowaniu.

W uzasadnieniu żądania wskazano, że wierzytelność dochodzona pozwem wynika z umowy kredytu ratalnego o numerze (...) zawartego w dniu 22 marca 2022 roku między pozwanym a (...) Bank (...) Spółką akcyjną. Umowa miała zostać zawarta na odległość, zatem zdaniem powoda do jej zawarcia nie było wymagane złożenie własnoręcznych podpisów przez strony. Pozwanemu miał zostać udzielony kredyt w wysokości 14.926,87 zł, a kwota kredytu miała zostać przekazana na wskazany przez pozwanego rachunek bankowy. Powód wskazał, iż koszty kredytu są zgodne z obowiązującymi przepisami prawa w zakresie maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu. Dalej strona powodowa wskazała, że pomimo precyzyjnie ustalonych warunków umowy pozwany nie zaspokoił wszystkich należności wynikających z umowy, co spowodowało, że wierzyciel pierwotny dokonał wypowiedzenia umowy ze skutkiem na dzień 17 kwietnia 2023 roku. Pozwany, wedle treści pozwu, pozostawał w opóźnieniu co do obowiązku spłaty zadłużenia od dnia 24 maja 2022 roku. Jak ponadto wskazano w dalszej części uzasadnienia żądania, przedmiotowa wierzytelność została zbyta na rzecz powoda, na mocy umowy cesji z dnia 26 czerwca 2024 roku.

Zdaniem powoda na kwotę dochodzoną pozwem składa się: kwota 14.926,87 zł tytułem kapitału, kwota 1.391,10 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie naliczonych przez Bank zgodnie z postanowieniami umowy, kwota 4.438,81 zł tytułem odsetek za opóźnienie w spłacie zadłużenia naliczonych przez Bank od kwoty wymagalnego kapitału niespłaconego w terminie zgodnie z postanowieniami umowy kredytu ratalnego oraz kwota 9,00 zł tytułem kosztów Banku. Powód wskazał, że do dnia wniesienia pozwu od wyżej wymienionych kosztów Banku nie były naliczane odsetki za opóźnienie.

(pozew, k.3-6)

Strona pozwana pomimo prawidłowego doręczenia odpisu pozwu, nie złożyła odpowiedzi na pozew ani nie zajęła stanowiska w żadnej innej formie.

(elektroniczne potwierdzenie odbioru korespondencji, k. 47)

Dochodzone roszczenie było przedmiotem elektronicznego postępowania upominawczego. Postanowieniem z 3 stycznia 2025 roku wydanym przez Sad Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie pod sygn. akt VI Nc-e 1228535/24 uchylono wydany w sprawie nakaz zapłaty i umorzono postępowanie.

(postanowienie, k.18)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W bliżej niesprecyzowanym dniu, bliżej niesprecyzowana osoba wygenerowała wydruk datowany na 22 marca 2022 roku zatytułowany „umowa kredytu na zakup towarów/usług”. Wedle treści wydruku miała zostać zawarta umowa między S. J. a (...) Bank (...) Spółką akcyjną z siedzibą we W.. Miała być ona sporządzona przez pośrednika kredytowego (...) Spółkę akcyjną z siedzibą we W.. Przedmiotem umowy miał być kredyt na zakup towarów i usług na cele konsumpcyjne – zakup sprzętu w postaci laptopów i tabletów + ochrona na kwotę 12.570,00 zł. Całkowity koszt kredytu miał wynosić 5.567,30 zł w tym 3.210,43 zł odsetek i 2.356,87 zł prowizji. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 18.137,30 zł. Kredyt miał być zwrócony w 48 miesięcznych ratach po 377,86 zł każda, zaś ostatnia rata w kwocie 377,88 zł. W umowie przewidziano również odsetki od zadłużenia przeterminowanego w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Dniem spłaty poszczególnych rat miał być 22 dzień miesiąca, zaś pierwsza rata miała być płatna 22 maja 2022 roku. Zgodnie z pkt 3. umowy towary i usługi miały być nabywane w stacjonarnym punkcie sprzedaży, zaś zgodnie z pkt 52. klient miał potwierdzić odbiór towaru. Kwota kredytu miała zostać przekazana przez bank na rachunek wskazany przez pośrednika kredytowego tytułem zapłaty ceny towarów/usług. Wedle treści wydruku umowa miała być zawarta w dniu złożenia podpisu przez Bank.

(dowód: wydruk umowy wraz z wydrukiem załączników, k. 19-23)

W dniu 5 grudnia 2022 roku (...) Bank (...) Spółka akcyjna z siedzibą we W. sporządził pismo zatytułowane „przedegzekucyjne wezwanie do zapłaty”, zgodnie z treścią którego wezwał pozwanego S. J. do uregulowania kwoty 2.768,03 zł wraz z odsetkami. Pismo to było dwukrotnie awizowane, nie zostało podjęte przez adresata. Następnie zostało przesłane do pozwanego S. J. pismo z 14 lutego 2023 roku – wypowiedzenie umowy kredytu przez (...) Bank (...) Spółka akcyjna z siedzibą we W.. Pismo to również wróciło do nadawcy, nie zostało podjęte przez adresata.

(dowód: wydruk pisma, k. 24v-25 i k.27, wydruk z doręczenia przesyłki, k. 23v-24 i k. 28v-30)

W dniu 26 czerwca 2024 roku pomiędzy (...) Bank (...) Spółką akcyjną z siedzibą we W. a B. (...) Niestandaryzowanym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Wierzytelności z siedzibą w G. doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności. Przedmiotem umowy miały być wierzytelności szczegółowo określone w wykazie wierzytelności, który stanowi Załącznik nr 5 i nr 6 do umowy.

(dowód: częściowo twierdzenia pozwu, potwierdzona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego kserokopia wyciągu z umowy przelewu wierzytelności, k. 10-13; potwierdzona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego kserokopia fragmentu załącznika, k. 38)

W dniu 23 lipca 2024 roku zostały sporządzone pisma adresowane do pozwanego S. J. zawiadamiające go o przelewie wierzytelności z tytułu umowy o nr (...) z dnia 22 marca 2022 roku na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Wierzytelności z siedzibą w G..

(dowód: kserokopie zawiadomień o zmianie wierzyciela, k. 31, 33)

W dniu 13 sierpnia 2024 roku B. Niestandaryzowany Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Wierzytelności z siedzibą w G. wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych, w którym wskazał, że w dniu 26 czerwca 2024 roku nabył wierzytelność wobec strony pozwanej S. J. od (...) Bank (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W.. Cesja wierzytelności miała dotyczyć umowy kredytu ratalnego z dnia 22 marca 2022 roku i kwoty 20.765,78 zł. W wyciągu wskazano również, że kwota wymagalnej należności to 21.207,45 zł w tym: kapitał w kwocie 14.926,87 zł, odsetki w kwocie 6.271,58 zł oraz koszty w kwocie 9 zł.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych, k. 36)

Zdaniem Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na ocenę aspektów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Podstawą ustalenia stanu faktycznego są przy tym twierdzenia pozwu w zakresie, w jakim zostały one uznane za prawdziwe oraz przywołane powyżej dowody z dokumentów, które okazały się być wystarczające dla wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się być w całości niezasadne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 340 § 1 k.p.c. Wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało przy tym o uwzględnieniu powództwa. Z treści stosowanego poprzez odesłanie przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wynika bowiem, że sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W przedmiotowej sprawie twierdzenia faktyczne powoda budziły jednak uzasadnione wątpliwości Sądu w świetle dokumentów załączonych do pozwu, co w konsekwencji skutkowało oddaleniem powództwa.

Jednocześnie w niniejszej sprawie należało mieć na względzie, że nie są twierdzeniami faktycznymi żądania pozwu. Kodeks postępowania cywilnego wyraźnie odróżnia żądanie pozwu (art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c.) od okoliczności faktycznych uzasadniających to żądanie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.). W trybie art. 339 § 2 k.p.c. za prawdziwe Sąd przyjmuje tylko te drugie. Należy również podkreślić, iż twierdzenia faktyczne w rozumieniu art. 339 § 2 k.p.c. muszą być wskazane przez samego powoda w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, a nie wynikać ze złożonych dokumentów (tzn. Sąd nie może stosując art. 339 § 2 k.p.c. uzupełniać stanu faktycznego wskazanego przez powoda, analizując przestawione dowody, gdyż takie zachowanie Sądu jest faktycznym prowadzeniem postępowania dowodowego, a nie przyjęciem za prawdziwe twierdzeń faktycznych powoda).

Istotne jest przy tym również, że wprowadzone przez art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1972 r., III CRN 30/72).

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że mając na uwadze treść art. 6 k.c., zasadność powództwa nie została wykazana. Stosownie zaś do art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, stąd też – co do zasady – w postępowaniu cywilnym to powód powinien udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz wysokość. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/poz. 76). Powód, jako strona inicjująca proces, jest zatem obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76).

Przechodząc do oceny roszczenia należy w pierwszej kolejności wskazać, iż w przedmiotowej sprawie powód wywodzi swoje roszczenie z faktu zawarcia umowy przelewu (art. 509 §1 k.c.) z poprzednim wierzycielem, który rzekomo zawarł umowę kredytu ze stroną pozwaną. Niemniej, zdaniem Sądu, przedłożone do akt sprawy dokumenty dowodzą jedynie tego, iż doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności pomiędzy (...) Bank (...) Spółka akcyjna z siedzibą we W. a stroną powodową. W ocenie Sądu nie doszło natomiast do wykazania, że wierzytelność, która w ocenie strony powodowej miałaby przysługiwać przeciwko pozwanemu, była przedmiotem tejże umowy przelewu wierzytelności. Należy przy tym podkreślić, że wymóg posiadania legitymacji czynnej stanowi przesłankę merytorycznego rozpoznania sprawy, badaną przez sąd w chwili orzekania, a jej brak skutkuje oddaleniem powództwa. Podlega ona badaniu sądu z urzędu, gdyż w przeciwnym razie sąd nie mógłby wydać rozstrzygnięcia co do istoty sprawy zgodnego z prawdą obiektywną (zob. H. Pietrzykowski, Metodyka pracy sędziego w sprawach cywilnych, Warszawa 2014, s. 205).

W tym miejscu należy również wskazać, iż umowa cesji wierzytelności jest dokumentem prywatnym i stanowi jedynie dowód na to, że osoba, która ją podpisała złożyła oświadczenie określonej treści i w danej formie (art. 245 k.p.c.). Dokument ten może być najwyżej dowodem na to, iż umowa przelewu wierzytelności pomiędzy wskazanymi podmiotami została zawarta. Natomiast nie stanowi dowodu na istnienie i wymagalność wierzytelności nią objętych i w tym zakresie to na stronie powodowej, która wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne, spoczywał ciężar wykazania istnienia i wymagalności wierzytelności. Obowiązkiem powoda było więc przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzi roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.).

W niniejszym postępowaniu skuteczność cesji wierzytelności jest uzależniona od istnienia zobowiązania nią objętego. Załączony przez powodowy fundusz fragment załącznika do umowy, ze wskazaniem na istniejącą po stronie pozwanej wierzytelność, stanowi wyłącznie element umowy o przelew wierzytelności i nie jest dowodem na istnienie wierzytelności w nim opisanej. Nadto załączona kserokopia fragmentu załącznika do umowy, poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika, nie jest w pełni czytelna i nie pozwala na wskazanie w sposób niebudzący wątpliwości na wszystkie elementy wierzytelności zapisane w treści tegoż załącznika. Przedłożenie zaś przez powoda załącznika do umowy przelewu, który nie pozwala na weryfikację wierzytelności będących przedmiotem umowy należy zaś traktować na równi z sytuacją, w której powód w ogóle takiego załącznika nie przedstawił. Wobec powyższego należało uznać, że strona powodowa nie wykazała w niniejszym postępowaniu, iż przysługuje jej legitymacja procesowa czynna.

M. – prawnej podstawy żądania pozwu upatrywać należy w brzmieniu art. 69 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2020 r. poz. 1896), po myśli którego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zdaniem Sądu wątpliwości budziły już same okoliczności rzekomego zawarcia umowy kredytu. Strona powodowa w treści pozwu twierdziła bowiem, że umowa ta została zawarta za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość, jak również nie wskazano, na jaki cel miały zostać przeznaczone środki uzyskane z kredytu. W treści pozwu podkreślono natomiast, że kwota kredytu została przekazana przez bank na wskazany przez pozwanego rachunek bankowy, gdy tymczasem z treści przedłożonej umowy wprost wynika, że owa kwota miała zostać przekazana przez bank na rachunek wskazany przez pośrednika kredytowego tytułem zapłaty ceny towarów/usług (pkt 6 umowy). Powód nie przedłożył przy tym żadnego dowodu ani na to, że kwota udzielonego kredytu ratalnego została wypłacona (na co wskazuje w pozwie), jak również nie przedłożył dokumentu, z którego by wynikało, że pozwany rzeczywiście pobrał ze sklepu zakupiony sprzęt w postaci laptopów i tabletów, zaś ich zakup został sfinansowany ze środków pochodzących z kredytu (co wynika z treści umowy). Istnieje zatem w tym zakresie znacząca rozbieżność pomiędzy twierdzeniami pozwu, a dołączonymi do pozwu dokumentami, która nie pozwoliła na uznanie tychże twierdzeń za prawdziwe. Nawet jeżeli wymieniony wyżej sprzęt miałby być dostarczony bezpośrednio do miejsca zamieszkania pozwanego, to powód winien przedłożyć potwierdzenie jego odbioru przez S. J. bądź też dokument, który potwierdzałby to, że przedmioty te zostały mu dostarczone. Powód faktów tych nie udowodnił, zaś sam wygenerowany dokument zatytułowany „umowa kredytu na zakup towarów/usług” nie potwierdza tego, że kwota kredytu została faktycznie komukolwiek wypłacona, a sprzęt nią objęty został wydany kredytobiorcy – pozwanemu. Co również istotne, z treści wydruku rzekomej umowy nie wynika, że została ona zawarta za pomocą środków porozumiewania się na odległość, a wręcz przeciwnie – sugeruje, że umowa ta miała być zawarta bezpośrednio w sklepie (...) Spółka Akcyjna w R. przy ul. (...)-go M. 2, który to podmiot został wskazany w treści dokumentu jako pośrednik kredytowy.

Umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. Nie jest zatem konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

W ocenie Sądu powód był obowiązany w toku tego postępowania wykazać, że pozwany złożył oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy kredytu – w jakiejkolwiek formie.

W sprawie brak jest natomiast choćby jednego dowodu świadczącego o tym, że pozwany zawarł umowę, której wydruk przedstawiono. Brak na umowie jakiegokolwiek podpisu, czy to pozwanego czy jakiekolwiek innej osoby. Powód nie wykazał również, że pozwany złożył oświadczenie woli w jakiś inny sposób – zwłaszcza biorąc pod uwagę przedstawioną powyżej niezgodność twierdzeń pozwu z treścią przedłożonych do akt sprawy dokumentów. Aby móc w ogóle mówić o wiążącej umowie musi istnieć wola jej zawarcia przez obie strony konkretnego stosunku zobowiązaniowego. Nic nie wskazuje zaś na to, aby S. J. złożył takie oświadczenie woli. Jak stanowi art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Niezbędnymi składnikami oświadczenia woli są wola i jej wyraz (uzewnętrznienie). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 23 stycznia 2003 roku (III RN 6/02, L.), „to, czy w danym przypadku dochodzi do oświadczenia woli zależy od tego, czy wola zostaje wyrażona ale także i od tego, czy dany podmiot (jego organ) ma świadomość tego i chce, by to co oświadcza było traktowane jako jego oświadczenie woli, które ma wywoływać określone skutki w sferze stosunków cywilnoprawnych”. Celem oświadczenia jest zakomunikowanie innym osobom woli składającego, dlatego treść oświadczenia powinna odpowiadać woli wewnętrznej osoby składającej to oświadczenie. Oświadczenie może być jednak przez adresatów odebrane lub zrozumiane w sposób nieodpowiadający woli składającego. Ustawa zezwala na każdą postać złożenia oświadczenia, o ile tylko uzewnętrznia ona dostatecznie wolę wywołania skutków prawnych, a więc obok formy ustnej mogą to być jakiekolwiek inne zachowania podmiotu w postaci tzw. czynności konkludentnych. Nie będzie zatem oświadczeniem woli zachowanie podmiotu, z którego wynika brak zamiaru wywołania jakichkolwiek skutków prawnych (por. także wyrok SN z dnia 23 marca 2018 roku, I CSK 351/17, OSNC 2019/18/28; M. G. (red.), Kodeks cywilny. T. K. do art. 1–352. Wyd. 3, W. 2021).

Podsumowując, powód nie wykazał, by S. J. zawarł jakąkolwiek umowę kredytu. Powód nie przedłożył żadnych dowodów pozwalających uznać, iż pozwany zapoznał się z umową kredytu z dnia 22 marca 2022 roku nr (...), zaakceptował jej treść oraz wyraził zgodę na jej zawarcie.

Powód nie wykazał również by oświadczenie złożył bank. Treść wydrukowanej umowy wskazuje, że umowa jest zawierana dopiero z chwilą „podpisu” banku. Tegoż podpisu nie przedstawiono Sądowi. W miejscu podpisu (k. 23) znajduje się puste miejsce.

Powód nie wykazał także, że pozwany otrzymał na mocy rzekomej umowy określoną kwotę pieniężną, którą wraz z odsetkami i dodatkowymi opłatami zobowiązał się spłacić w ciągu 48 miesięcy. Nie wykazano również, że pozwanemu został wydany jakikolwiek sprzęt (rzekomo zakupiony towar, na spłatę którego przeznaczona miała być rzeczona umowa kredytu).

Wykonanie tego świadczenia powód powinien udowodnić w procesie cywilnym. Pozwany, od którego powód domaga się zwrotu kredytu, nie musi wykazywać zwrotu kredytu, dopóki powód nie wykaże, że kredyt został udzielony. W niniejszej sprawie fakt udzielenia pozwanemu kredytu nie został przez powoda udowodniony. Powód ograniczył się wyłącznie do złożenia wydruku umowy kredytu nr (...), pod którą jednak brak jest podpisu pozwanego, a także jakiegokolwiek potwierdzenia wykonania transakcji płatniczej. Z przedłożonych dokumentów nie wynika również, że pozwany dokonał jakichkolwiek czynności potwierdzających jego dane osobowe oraz, że ostatecznie dokonał zakupu i został mu udzielony kredyt na spłatę zakupionego towaru.

Złożone przez powoda wydruki, czy wyciąg z własnych ksiąg rachunkowych, zidentyfikować można, jako dokumenty prywatne, wystawione przez powoda. Po myśli art. 245 k.p.c. ich formalna moc dowodowa ogranicza się do domniemania, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie nimi objęte. Dokumenty takie podlegają wprawdzie ocenie, jak każdy inny dowód w postępowaniu cywilnym, według reguł wskazanych w art. 233 § 1 k.p.c. (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 czerwca 2013 r., III AUa 1237/12). Z całą stanowczością podkreślić jednak należy, iż dokumenty prywatne nie korzystają z domniemania zgodności treści dokumentu z prawdą i na tym polega podstawowa różnica ich mocy dowodowej w stosunku do dokumentów urzędowych. Na gruncie niniejszej sprawy przedłożone dokumenty stanowią jedynie oświadczenia powoda o istnieniu zobowiązania po stronie pozwanego, ale same w sobie nie potwierdzają już natomiast istnienia tego zobowiązania (por. wyrok SO w Łodzi z dn. 18.12.2018r., III Ca 1629/18).

Przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy nie stanowi tym samym wystarczającej podstawy do uwzględnienia powództwa. Wobec powyższego należało uznać, że powód nie wykazał dochodzonego roszczenia zarówno co zasady jak i co do wysokości.

Wobec powyższego, należało orzec, jak w sentencji wyroku z dnia 12 czerwca 2025 r.

asesor sądowy Aleksandra Nowacka

ZARZĄDZENIE

1.  odpis orzeczenia z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda – doręczenia dokonać poprzez umieszczenie odpisu orzeczenia wraz z uzasadnieniem w systemie teleinformatycznym służącym udostępnianiu pism sądowych (portal informacyjny.

R. (...), dnia 1 lipca 2025 r.

asesor sądowy Aleksandra Nowacka