Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Rawie Mazowieckiej

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2016 roku

Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Jarosław Janeczek
Protokolant:	st. sekr. sąd. Monika Adamczyk

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2016 roku w Rawie Mazowieckiej

na rozprawie

sprawy z powództwa

(...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko

A. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

SSR Jarosław Janeczek

Sygn. akt I C 517/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu w dniu 31 maja 2016 roku (data stempla pocztowego na korespondencji kierowanej do Sądu) (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. domagał się zasądzenia od pozwanej A. K. kwoty 2881,74 zł z ustawowymi odsetkami za opóżnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwaną (...) Bank (...) S.A. (poprzednio (...) S.A. Oddział w Polsce lub (...) S.A.) łączyła umowa kredytowa z dnia 5 marca 2008 roku nr (...), na podstawie której Bank udostępnił stronie pozwanej bliżej nieokreślone środki pieniężne na zasadach określonych w umowie.

Według powoda pozwana nie wywiązała się z umowy i nie regulowała płatności zgodnie z umową.

Następnie powód oświadczył, że w związku z naruszeniem przez stronę pozwaną postanowień łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, Bank wykorzystał przysługujące mu uprawnienie do wypowiedzenia umowy.

Powód wskazał dalej, że 8 października 2014 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna, jako komandytariusz wniósł do (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa wkład niepieniężny w postaci wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów i pożyczek. Jednocześnie w dniu 8 października 2014 roku pomiędzy (...) Bank (...) S.A. a (...) sp. z o.o. została zawarta umowa przeniesienia ogółu praw i obowiązków komandytariusza w spółce (...) sp. z o.o. s.k., w wyniku czego (...) sp. z o.o. stał się jedynym komandytariuszem w spółce (...) sp. z o.o. s.k. Z kolei w dniu 7 października 2014 roku (...) sp. z o.o. i powód (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty zawarł umowę przedwstępną sprzedaży wierzytelności, na mocy której strony zobowiązały się zawrzeć umowę przyrzeczoną przelewu wierzytelności z tytułu umów bankowych, przysługujących poprzednio (...) Bank (...) S.A. jako wierzycielowi pierwotnemu. W dniu 24 października 2014 roku wspólnicy (...) sp. z o.o. s.k. podjęli uchwałę o wyrażeniu zgody na zmniejszenie udziału kapitałowego komandytariusza (...) sp. z o.o. w wyniku czego (...) sp. z o.o. przysługiwało względem (...) sp. z o.o. sp.k. roszczenie o zwrot wniesionych wkładów. W celu zwolnienia (...) sp. z o.o. z zobowiązania wynikającego z umowy przedwstępnej zawartej z powodem, (...) sp. z o.o. za zgodą powoda spełniła inne świadczenie, tj. na podstawie Umowy świadczenia w miejsca wykonania z dnia 24 października 2014 roku przeniosła na (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wierzytelności względem (...) sp. z o.o. sp.k. o zwrot części wniesionych wkładów. Mając na uwadze powyższe (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz inwestycyjny Zamknięty nabył wierzytelność wynikającą ze wskazanej powyżej umowy kredytowej względem powoda.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał również, że na dochodzoną kwotę składa się 1354,91 zł należności głównej, 156 zł opłat, prowizji i kosztów oraz 1370,83 zł skapitalizowanych odsetek umownych za opróżnienie w spełnieniu świadczenia.

Według powoda dowodem istnienia obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej jest wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nr (...).

Pozwana A. K. nie stawiła się na rozprawę oraz nie zajęła żadnego stanowiska w sprawie w żadnej formie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

23 września 2007 roku (...) SA Oddział w Polsce zawarli umowę o kredyt bezpieczny. Na podstawie tej umowy Bank zobowiązał się udostępnić klientowi środki pieniężne w ramach odnawialnego limitu kredytowego w wysokości określonej przez Bank w odrębnym pisemnym powiadomieniu. Warunki umowy określała nie tylko sama umowa, ale stanowiący jej integralną część "Regulamin Kredytu Bezpiecznego udzielonego przez (...)". Warunkiem przyznania przez Bank limitu kredytu było łączne spełnienie następujących warunków: a)potwierdzenie zgodności wszystkich dokumentów oraz danych przedłożonych i zgłoszonych przy składaniu wniosku ze stanem faktycznym, b) dokonanie pozytywnej weryfikacji zdolności kredytowej klienta zgodnie z wewnętrznymi procedurami banku. W przypadku niezrealizowania warunków o których mowa powyższej umowa miała nie wejść w życie, a Bank nie był zobowiązany do wydania karty do dyspozycji klienta (§1 ust. 3)

(dowód: kopia umowy, k. 6-7; kopia wniosku o produkt kredytowy, k.8-9)

W dniu 8 października 2014 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna, jako komandytariusz wniósł do (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa wkład niepieniężny w postaci wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów i pożyczek. Wniesienie aportu polegało na zmianie umowy spółki w formie aktu notarialnego o numerze Rep. A 12378/2014. Akt notarialny nie mówił nic o załączniku 4a ani nie nazywał umowy „umową uzupełniającą”.

(dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kopia aktu notarialnego, k. 15-16)

W dniu 24 października 2014 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa oraz (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. zawarły umowę o świadczenie w miejsce wykonania, na mocy której (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa zwolniła się z zobowiązania względem (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. przez spełnienie innego świadczenia, to jest przez przelew wierzytelności przysługujących (...) Bank (...) Spółka Akcyjna, które zostały wniesione aportem do (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa i zostały wymienione w załączniku 4a umowy uzupełniającej [§1 ust 3 umowy].

(dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kopia umowy, k. 14)

W dniu 4 listopada 2014 roku sporządzono pismo kierowane do A. K., w którym poinformowano ją, iż wierzytelności z umów zawartych z bankiem zostały przeniesione na (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Wskazano, że przelano wierzytelność z umowy (...) z 5 marca 2008 roku o numerze (...).

(dowód: kopia wydruku, k. 5)

W dniu 25 maja 2016 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu Sekurytyzacyjnego nr (...), w którym oświadczył, iż 24 października 2014 roku nabył od (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa wymagalną wierzytelności wniesioną do tejże spółki 8 października 2014 roku, jako wkład niepieniężny przez (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wobec dłużnika A. K., wynikającą z umowy bankowej w wysokości 2881,74 zł, w tym 1354,91 zł kapitału, 1370,83 zł odsetek oraz 156 zł kosztów.

(dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu Sekurytyzacyjnego, k. 4)

Sąd dokonał następującej oceny materiału dowodowego:

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie na podstawie wskazanych powyżej dokumentów oraz kserokopii dokumentów.

Wprawdzie większość złożonych przez stronę powodową „dokumentów” to tylko kserokopie, których zawodowy pełnomocnik powoda nie poświadczył za zgodność z oryginałem, to jednak ich treść nie była kwestionowana przez stronę pozwaną.

Jak trafnie wskazał, Sąd Najwyższy z unormowania art. 129 k.p.c. wynika, że jeżeli strona powołuje się w pozwie na dowód z dokumentu, musi się liczyć z tym, że będzie obowiązana złożyć w sądzie oryginał dokumentu i to nie tylko wtedy, gdy nie złożyła jego odpisu, ale także wtedy, gdy jego odpis był załącznikiem pisma. Obowiązek ten powstaje z chwilą zgłoszenia przez stronę przeciwną żądania złożenia dokumentu w oryginale. Jeżeli strona przeciwna nie wystąpi z żądaniem przedstawienia dokumentów zgłoszonych w pozwie, jako środki dowodowe, to nie powstał obowiązek procesowy ich przedłożenia i należy przyjąć, że twierdzenia w nim zawarte są niesporne (wyrok Sądu Najwyższego z 3 października 2008 roku, I CSK 62/08).

Przy czym należy podkreślić, że na podstawie dokumentów
o charakterze prywatnym, takich jak wyciąg z ksiąg powoda (art. 194 ust 2 ustawy o funduszach inwestycyjnych z 27 maja 2004 roku [Dz.U. z 2014 r. poz. 157, z późniejszymi zmianami]), Sąd ustalił jedynie, że autor tego dokumentu złożył oświadczenia zawarte w treści tego dokumentu, a nie to, że oświadczenie to opisują rzeczywisty stan rzeczy (art. 245 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako nieudowodnione, zasługuje na oddalenie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do kwestii dotyczącej formy wydanego orzeczenia.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zaszły podstawy do wydania wyroku zaocznego.

Zgodnie, bowiem z art. 339 §1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. Jednakże, pomimo niestawiennictwa pozwanego na rozprawie sąd nie może wydać wyroku zaocznego, jeżeli: pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie (art. 340 k.p.c.), albo sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność pozwanego jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć (art. 214 § 1 k.p.c.). Sąd nie wyda ponadto wyroku zaocznego, jeżeli na pierwszej rozprawie, poza pozwanym, nieobecny jest także powód, który nie żądał rozpoznania sprawy w swej nieobecności, gdyż w tym przypadku sąd zawiesza postępowanie (art. 177 § 1 pkt 5 k.p.c.).

Pozwana w żaden sposób nie wdała się w spór, co do istoty sprawy, nie stawiła się na rozprawę pomimo, iż była o jej terminie prawidłowo zawiadomiona, nie złożyła też odpowiedzi na pozew ani w żaden inny sposób nie zajęła stanowiska w sprawie. Nie wniosła również o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności. Okoliczności sprawy nie wskazują także, aby zaistniały jakieś szczególne przeszkody uniemożliwiające mu stawiennictwo na wezwanie Sądu. Co prawda pełnomocnik powoda również nie był obecny na rozprawie, ale złożył wniosek o jej przeprowadzenie pod jego nieobecność. Zatem w świetle powyższych okoliczności zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego.

W myśl art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny, Sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Powyższy przepis wprowadza swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997 - wkładka, Nr 10, poz. 44).

Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Powyższa regulacja stanowi specyficzną sankcję za naruszenie ciężaru procesowego – wdania się w spór co do istoty sprawy (art. 221 k.p.c.), zrównują w skutkach brak zajęcia stanowiska przez pozwanego z przyznaniem przez niego okoliczności faktycznych (art. 230 k.p.c.)

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości, wskazują na brak legitymacji procesowej powoda lub pozwanego itp. W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i należy przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 r., III CR 153/72 OSNCP 1973 z. 5, poz. 80, a także A. Zieliński, Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, opublikowana w systemie informacji prawnej Legalis w wersji elektronicznej).

W sprawie niniejszej pozwana, co prawda nie zaprzeczyła istnieniu wierzytelności, bowiem nie zajęła w ogóle stanowiska w sprawie, to jednakże w ocenie Sądu, przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne budzą uzasadnione wątpliwości, co uniemożliwiało wydanie wyroku zaocznego uwzględniającego roszczenie.

W szczególności powód w treści pozwu nie podał jakie były warunki umowy (w tym kwota udzielonego kredytu), w jaki sposób pozwana uchybiła warunkom umowy (czy dokonywała wpłat i w jakiej wysokości), w jaki sposób zostały naliczone dochodzone odsetki, tj. nie podał kwot i okresów od jakich zostały naliczone, a także podstawy uprawnienia powoda i wierzyciela pierwotnego do ich naliczenia.

Nie wskazano również żadnej konkretyzacji roszczenia w zakresie opłat, prowizji i kosztów (zarówno nie wskazano uregulowań umownych w tym zakresie, ani nie wskazano żadnych okoliczności faktycznych wskazujących powstanie takich obowiązków zapłaty po stronie pozwanej).

Wyklucza to tym samym zastosowanie przytoczonego wyżej art. 339 §2 k.p.c., skoro w zakresie wysokości roszczenia, powód nie przedstawił żadnych twierdzeń, które mogłyby być uznane za prawdziwe.

Samo zaś podanie kwot dochodzonych tytułem należności głównej i odsetek, zdaniem sądu, nie stanowi wystarczającego przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego (por. wyrok SN z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968, nr 8 -9, poz. 142; wyrok SN z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr. 1999, nr 9, s. 30).

Samo opieranie się na kwotach żądania czyniłoby całkowitą fikcją ocenę matrialnoprawną zgłoszonych roszczeń.

Nadto wątpliwość co do twierdzeń powoda wzbudza również złożona umowa bankowa z dnia 23 marca 2007 roku (k. 6), która w porównaniu ze twierdzeniami faktycznymi pozwu iż podstawą zobowiązania jest umowa z dnia 5 marca 2008 roku wskazuje że nie jest pewne to o czym pisze powód.

Mając na uwadze, że nie można było uznać za prawdziwe twierdzeń faktycznych powoda zawartych w pozwie, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe i poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o dokumenty (czy raczej w większości w oparciu o kserokopie dokumentów) złożone przez powoda.

Przedstawiony przez powoda materiał dowodowy, pozwalający na poczynienie takich ustaleń faktycznych jak wskazano wyżej, nie uzasadnia powództwa skierowanego przeciwko pozwanej.

Jako że, zgodnie z art. 6 k.c., to powód winien udowodnić wszystkie niezbędne elementy stanu faktycznego, okoliczność ta uzasadnia oddalenie powództwa w całości.

Po pierwsze powód nie wykazał, że jest stroną jakiejkolwiek umowy zawartej z pozwaną (tj. że posiada legitymację procesową czynną).

owód podnosi, iż stał się wierzycielem pozwanej w miejsce B. Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa. Jednakże w ocenie Sądu twierdzenie to, w świetle przedłożonych dokumentów, budzi wątpliwości. Co prawda można przyjąć, że wierzycielem był (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., następca prawny pierwotnego wierzyciela.

Jednak analiza umowy z 24 października 2014 roku między (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa a powodem nie daje pewności, iż przedmiotem tej umowy były wierzytelności przeciwko pozwanej.

Mowa tam o przelewie wierzytelności, które wcześniej należały do (...) Bank (...) Spółka Akcyjna, ale wierzytelności nie wszystkich, lecz tylko tych, które były wymienione w załączniku 4a do umowy uzupełniającej. Powód nie przedstawił Sądowi żadnej „umowy uzupełniającej” zawartej przez Raiffeisen Bank (...), zawierającej załącznik 4a.

Złożony do akt sprawy akt notarialny z 8 października 2014 roku
w żadnym miejscu nie mówi, że jest to „umowa uzupełniająca” oraz, że zawiera załącznik 4a.

Stwierdzić należy również, że dowodem na istnienie wierzytelności przysługującej względem określonego dłużnika nie może być zawiadomienie o cesji (k. 5). Z samego faktu, że sporządzono pismo w postaci zawiadomienia o przelewie wierzytelności, adresowanego do pozwanej, nie wynika fakt istotny, a mianowicie, że wierzytelność przeciwko pozwanej w ogóle istniała, nie wspominając o jej wysokości, tym bardziej, że powód nie wykazał, aby owo "zawiadomienie" w ogóle zostało doręczone stronie pozwanej w taki sposób, że mogła się ona zapoznać z jego treścią. Pismo to, jako dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która je podpisała złożyła oświadczenie określonej treści. Nie jest natomiast dowodem na fakt istotny dla rozstrzygnięcia sprawy. W świetle art. 512 k.c., zawiadomienie dłużnika o przelewie istotne jest jedynie z punktu widzenia skuteczności dokonanej przez niego spłaty długu do rąk jednej ze stron umowy cesji. Co więcej, z akt sprawy nie wynika, czy osoba, która podpisała się na zawiadomieniu o cesji wierzytelności była uprawniona do złożenia przedmiotowego oświadczenia w imieniu powoda.

Sąd, na podstawie dokumentu właściwej umowy, winien mieć możliwość oceny, czy doszło do skutecznego zawarcia umowy przelewu (art. 509 § 1 k.c.). Bez „umowy uzupełniającej” z załącznikiem 4a, o której mowa w umowie z 24 października 2014 roku nie sposób tego dokonać.

Już tylko brak udowodnienia przez powoda faktu skutecznego przejścia na niego wierzytelności wobec pozwanej uzasadnia oddalenie powództwa.

Niezależnie od tego należy wskazać, że przedmiotem przelewu może być wierzytelność istniejąca, przysługująca wierzycielowi pierwotnemu. Przejście prawa na nowego wierzyciela następuje tylko w takim zakresie, w jakim wierzytelność przysługiwała przelewającemu. Oznacza to, że w toku procesu o zapłatę nabywca wierzytelności musi udowodnić, że wierzytelność o określonej treści i wysokości przysługiwała pierwotnemu wierzycielowi.

W sprawie niniejszej z pozwu, zakreślającego podstawę faktyczną powództwa, a tym samym granice orzekania przez sąd (art. 321 k.p.c.), wynika, że powód dochodził roszczenia z umowy kredytowej o numerze (...) zawartej w dniu 5 marca 2008 roku pomiędzy pozwanym a (...) SA Oddział w Polsce lub (...) SA.

Tymczasem do akt powód przedłożył umowę o kredyt bezpieczny bez numeru zawartą 23 marca 2007 roku. Bezsprzecznie zatem w rachubę wchodzi inna umowa niż ta, o której mowa w pozwie.

Ujmując rzecz wprost, powód wnosił o zasądzenie roszczenia z umowy, której prawdopodobnie pozwana nigdy nie zawarła. Brak w aktach sprawy umowy źródłowej przemawia za oddaleniem powództwa jako nieudowodnionego.

Nawet gdyby tłumaczyć powyższą rozbieżności omyłką pisarską – co w sytuacji gdy powód jest profesjonalistą w dziedzinie dochodzenia wierzytelności oraz był zastępowany w procesie przez fachowego pełnomocnika nie może być potraktowane poważnie – to i tak do akt sprawy została złożona jedynie sama umowa bez stanowiących jej integralną część „regulaminu” gdzie zawarto choćby definicję pojęć stosowanych w umowie (co pozwoliłby dopiero zinterpretować umowę) oraz gdzie określono skutki uchybienia postanowieniom dotyczącym spłaty. Zatem wobec niekompletności złożonej dokumentacji dotyczącej umowy nie sposób określić treści rzeczywistego stosunku prawnego.

Powyższe oznacza, że złożone przez powoda dokumenty nie pozwalają na określenie treści umowy pozwanej z pierwotnym wierzycielem, a tym samym również na określenie treści zobowiązania A. K. wobec jego następców prawnych, w tym hipotetycznie powoda (gdyby udowodnił on swoją legitymację procesową czynną). To również uzasadnia oddalenie powództwa w całości.

Poza tym umowa miała charakter warunkowy i wchodziła w życie dopiero po spełnieniu się warunków wskazanych w § 1 ust.3, a powód nie wykazał ziszczenia się powyższych warunków, od których zależała ważność i skuteczność umowy.

Jednakże, jak to już była mowa powyższej, przyjęcie przez Sąd założenia, że powód w istocie dochodzi roszczenia z przedłożonej umowy o kredyt bezpieczny z dnia 23 marca 2007 roku i rozważenie jego zasadności na płaszczyźnie tej właśnie umowy byłoby równoznaczne z naruszeniem art. 321 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

SSR Jarosław Janeczek